Skip to main content

CC Ādi-līlā 13.123

Texto

pāiyā mānuṣa janma,ye nā śune gaura-guṇa,
hena janma tāra vyartha haila
pāiyā amṛtadhunī,
piye viṣa-garta-pāni,
janmiyā se kene nāhi maila

Palabra por palabra

pāiyā mānuṣa janma—todo aquel que ha obtenido la forma corporal humana; ye—el cual; nā—no; śune—escucha; gaura-guṇa—las cualidades de Śrī Caitanya Mahāprabhu; hena janma—esa clase de nacimiento; tāra—su; vyartha haila—se vuelve inútil; pāiyā—obteniendo la oportunidad; amṛtadhunī—del río de néctar; piye—bebe; viṣa-garta-pāni—agua en un pozo envenenado de la felicidad material; janmiyā—naciendo como ser humano; se—él; kene—por qué; nāhi—no; maila—murió.

Traducción

Todo aquel que alcance un cuerpo humano pero que no adopte el culto de Śrī Caitanya Mahāprabhu habrá perdido su oportunidad. Amṛtadhunī es un río que fluye con el néctar del servicio devocional. Si después de lograr un cuerpo humano se bebe el agua del pozo envenenado de la felicidad material, en lugar de beber el agua de ese río, mejor hubiera sido no vivir, sino haber muerto mucho antes.

Significado

A este respecto, Śrīmat Prabodhānanda Sarasvatī ha compuesto los versos siguientes en su Caitanya-candrāmṛta (37, 36, 34):

acaitanyam idaṁ viśvaṁyadi caitanyam īśvaram
na viduḥ sarva-śāstra-jñā
hy api bhrāmyanti te janāḥ

«Este mundo material está sin conciencia de Kṛṣṇa. Śrī Caitanya Mahāprabhu es la conciencia de Kṛṣṇa personificada. Por tanto, si un gran erudito o científico no comprende a Śrī Caitanya Mahāprabhu, no hay duda de que está vagando inútilmente por este mundo».

prasārita-mahā-prema-pīyūṣa-rasa-sāgare
caitanya-candre prakaṭe
yo dīno dīna eva saḥ

«Aquel que no aprovecha el néctar del servicio devocional que desborda durante la presencia del culto de Śrī Caitanya Mahāprabhu, es ciertamente el más pobre de los pobres».

avatīrṇe gaura-candrevistīrṇe prema-sāgare
suprakāśita-ratnaughe
yo dīno dīna eva saḥ

«El advenimiento de Śrī Caitanya Mahāprabhu es exactamente igual a un océano de néctar que se expande. Aquel que no recoge las piedras preciosas de ese océano, es ciertamente el más pobre de los pobres».

Igualmente, el Śrīmad-Bhāgavatam (2.3.19,20,23) afirma:

śva-viḍ-varāhoṣṭra-kharaiḥ
saṁstutaḥ puruṣaḥ paśuḥ
na yat-karṇa-pathopeto

jātu nāma gadāgrajaḥ
bile batorukrama-vikramān ye
na śṛṇvataḥ karṇa-puṭe narasya
jihvāsatī dārdurikeva sūta
na copagāyaty urugāya-gāthāḥ
jīvañ chavo bhāgavatāṅghri-reṇuṁ
na jātu martyo ’bhilabheta yas tu
śrī-viṣṇu-padyā manujas tulasyāḥ
śvasañ chavo yas tu na veda gandham

«Aquel que no está vinculado con la conciencia de Kṛṣṇa, podrá ser una gran personalidad en la sociedad supuestamente humana, pero, en realidad, no es mejor que un gran animal. Esos grandes animales son alabados generalmente por otros animales como perros, cerdos, camellos y asnos. A aquel que no presta su recepción auditiva para oír hablar de la Suprema Personalidad de Dios debe considerársele con oídos idénticos a agujeros en un campo. Aunque tenga lengua, será como la de una rana, cuyo croar molesta sin necesidad, invitando a la serpiente de la muerte. De forma semejante, aquel que ni aprovecha el polvo de los pies de loto de los grandes devotos ni huele las hojas de tulasī ofrecidas a los pies de loto del Señor, debe ser considerado muerto, aunque parezca estar actuando».

Igualmente, el Śrīmad-Bhāgavatam (10.1.4), declara:

nivṛtta-tarṣair upagīyamānād
bhavauṣadhāc chrotra-mano-’bhirāmāt
ka uttamaśloka-guṇānuvādāt
pumān virajyeta vinā paśu-ghnāt

«¿A quién, excepto al que mata animales o al que mata al alma, no le interesaría escuchar la glorificación de la Suprema Personalidad de Dios? Esa glorificación la disfrutan aquellos que están liberados de la contaminación de este mundo material».

Igualmente, en el verso 56 del Capítulo Vigésimo Tercero del Canto Tercero, el Bhāgavatam dice: na tīrtha-pada-sevāyai jīvann api mṛto hi saḥ, «Aunque parezca que una persona vive, si no sirve a los pies de loto de grandes devotos, debe ser considerado un cuerpo muerto».