Skip to main content

CC Antya-līlā 19.45

Texto

aho vidhātas tava na kvacid dayā
saṁyojya maitryā praṇayena dehinaḥ
tāṁś cākṛtārthān viyunaṅkṣy apārthakaṁ
viceṣṭitaṁ te ’rbhaka-ceṣṭitaṁ yathā

Palabra por palabra

aho — ¡ay!; vidhātaḥ — ¡oh, Providencia!; tava — tuya; na — no; kvacit — en ningún momento; dayā — misericordia; saṁyojya — tras establecer lazos; maitryā — por amistad; praṇayena — y por afecto; dehinaḥ — de las almas corporificadas; tān — a ellas; ca — y; akṛta-arthān — sin el logro; viyunaṅkṣi — tú haces que suceda; apārthakam — la separación; viceṣṭitam — actividades; te — tuyas; arbhaka — de un niño; ceṣṭitam — el juego infantil; yathā — como.

Traducción

«“¡Oh, Providencia!, ¡no tienes misericordia! Tú unes a las almas encarnadas con lazos de amistad y afecto, pero, antes de que sus deseos se satisfagan, las separas. Tus actividades son como las necias travesuras de un niño.”

Significado

Este verso, una cita del Śrīmad-Bhāgavatam (10.39.19), lo hablaron las doncellas de Vraja cuando Kṛṣṇa Se marchó de Vṛndāvana a Mathurā con Akrūra y Balarāma. Las gopīs se lamentaban de que la Providencia les había dado la oportunidad de establecer lazos de afecto y amor con Kṛṣṇa y Balarāma y luego los había separado.