Skip to main content

CC Madhya-līlā 24.169

Texto

tasyaiva hetoḥ prayateta kovido
na labhyate yad bhramatām upary adhaḥ
tal labhyate duḥkha-vad anyataḥ sukhaṁ
kālena sarvatra gabhīra-raṁhasā

Palabra por palabra

tasya eva — por esa; hetoḥ — razón; prayateta — debe esforzarse; kovidaḥ — el que es culto e inteligente; na — no; labhyate — se obtiene; yat — lo que; bhramatām — de quienes vagan; upari adhaḥ — hacia arriba y hacia abajo; tat — eso; labhyate — se obtiene; duḥkha-vat — exactamente como la infelicidad o la aflicción; anyataḥ — de otras razones (las acciones pasadas); sukham — felicidad; kālena — por el tiempo; sarvatra — en todas partes; gabhīra — insuperable; raṁhasā — teniendo fuerza.

Traducción

“No se puede alcanzar la posición trascendental por vagar hacia arriba y hacia abajo desde Brahmaloka y Satyaloka hasta Pātālaloka. La persona realmente inteligente y culta debe esforzarse por esa posición trascendental tan poco frecuente. Cualquier felicidad material que pueda hallarse en los catorce mundos se alcanza por la fuerza del tiempo, del mismo modo que, con el paso del tiempo, también se obtiene aflicción. Pero como la conciencia espiritual no se alcanza de ese modo, hay que esforzarse por obtenerla.”

Significado

Este verso fue hablado por Nārada Muni en el Śrīmad-Bhāgavatam (1.5.18). Nārada Muni estaba hablando a Vyāsadeva, quien, pese a haber redactado todas las Escrituras védicas, seguía triste. En relación con esto, Nārada Muni aconsejó a Śrīla Vyāsadeva que tratara de alcanzar el servicio devocional y nada más.