Skip to main content

CC Madhya-līlā 25.130

Texto

gāyanta uccair amum eva saṁhatāḥ
vicikyur unmattaka-vad vanād vanam
papracchur ākāśa-vad antaraṁ bahir
bhūteṣu santaṁ puruṣaṁ vanaspatīn

Palabra por palabra

gāyantaḥ — cantando continuamente; uccaiḥ — en voz muy alta; amum — aquél (el Señor Śrī Kṛṣṇa); eva — ciertamente; saṁhatāḥ — habiéndose reunido; vicikyuḥ — buscaron; unmattaka-vat — como los que se han vuelto locos; vanāt — de un bosque; vanam — a otro bosque; papracchuḥ — preguntaron acerca de; ākāśa-vat — como el cielo; antaram — dentro; bahiḥ — fuera; bhūteṣu — en todas las entidades vivientes; santam — que existe; puruṣam — la Persona Suprema; vanaspatīn — a todos los árboles y plantas.

Traducción

«“Todas las gopīs se reunieron para cantar las cualidades trascendentales del Kṛṣṇa en voz muy alta, y comenzaron a vagar de bosque en bosque como si se hubieran vuelto locas. Comenzaron a preguntar por el Señor, que, tanto interna como externamente, está en todas las entidades vivientes. En verdad, preguntaban por Él, la Persona Suprema, hasta a las plantas y vegetales.”»

Significado

Esta cita pertenece al Śrīmad-Bhāgavatam (10.30.4). Cuando Kṛṣṇa abandonó de repente la danza rāsa, las gopīs se volvieron prácticamente locas. Debido a que estaban completamente absortas en pensar en Kṛṣṇa, las gopīs se dedicaron a imitar Sus posturas y pasatiempos. La ausencia de Kṛṣṇa las sumió en una profunda tristeza. Śukadeva Gosvāmī explica este episodio a Mahārāja Parīkṣit.