Śrīmad-bhāgavatam 9.4.52
Texto
santrasta-citto ’raṇam eṣamāṇaḥ
devaṁ viriñcaṁ samagād vidhātas
trāhy ātma-yone ’jita-tejaso mām
Palabra por palabra
alabdha-nāthaḥ — sin obtener el refugio de un protector; saḥ — Durvāsā Muni; sadā — siempre; kutaścit — en algún lugar; santrasta-cittaḥ — con el corazón lleno de miedo; araṇam — una persona que puede ofrecer refugio; eṣamāṇaḥ — buscar; devam — por último al principal de los semidioses; viriñcam — al Señor Brahmā; samagāt — acudió; vidhātaḥ — ¡oh, mi Señor!; trāhi — por favor, protege; ātma-yone — ¡oh, Señor Brahmā!; ajita-tejasaḥ — del fuego lanzado por Ajita, la Suprema Personalidad de Dios; mām — a mí.
Traducción
Con el corazón lleno de miedo, Durvāsā Muni fue de un lugar a otro en busca de refugio, pero, al ver que no lo hallaba, finalmente fue a ver al Señor Brahmā y le dijo: «¡Oh, mi señor!, ¡oh, Señor Brahmā!, por favor, protégeme del ardiente cakra Sudarśana enviado por la Suprema Personalidad de Dios».